W ramach jednej z inicjatyw Unii Europejskiej w trzech stolicach Europy mają się pojawić wodorowe samochody. Pełnić będę one rolę taksówek, samochodów policyjnych oraz aut do wynajęcia dla osób prywatnych. Ten ruch ma przyspieszyć komercjalizację tej technologii i doprowadzić do zmniejszenia emisji w transporcie. 

Na świecie coraz szerzej docenia się samochody wodorowe jako alternatywę napędów spalinowych. Nie są one jednak tak popularne, jak auta elektryczne. Główny powód to fakt, że są droższe i sieć ich ładowanie nie jest jeszcze dobrze rozwinięta. Problematyczna wydaje się również wydajność.

W ramach europejskiego programu ZEFER na ulice Brukseli, Londynu i Paryża trafić ma 180 aut zasilanych wodorem. Ponieważ będą to auta użytkowe, to ich zapotrzebowanie na wodór będzie w przybliżeniu cztery razy większe niż samochodów prywatnych. „Sprawi to, że powstanie popyt na wodór z budowanych już w tych miastach stacji tankowania go”. Rezultatem tego ma być przyspieszenie rozwoju tego sektora poprzez uczynienie stacji tankowania wodoru coraz bardziej opłacalnymi.

Partnerzy projektu mają nadzieję, że do końca tego roku auta trafią na drogi wybranych miast. Szacunki inicjatywy ZEFER wskazują, że samochody te pokonywać  będą spore odległości – około 90 tys. km rocznie w Paryżu czy Brukseli i około 40 tys. km w Londynie. Przez cały ren czas auta będą monitorowane,  aby dostarczać wartościowe dane na temat ich pracy.

Samochód wodorowy działa podobnie jak spalinowy. Wodór znajduje się w specjalnym baku i jest ‘spalany’ w reakcji elektrochemicznej w ogniwie paliwowym. Produkuje w ten sposób prąd elektryczny zasilający silniki. Analogicznie działa samochód elektryczny – tam też zachodzi reakcja elektrochemiczna w bateriach. Akumulatory jednakże z czasem tracą swoją pojemność, a ogniwo paliwowe działa tak samo tak długo, jak płynie przez nie wodór.

Pojazdy wodorowe mają zasięgi od 480 km do 800 km na jednym tankowaniu. Napełnienie zbiornika wodorem trwa około trzech minut – znacznie szybciej niż naładowanie auta elektrycznego.

Artykuł stanowi utwór w rozumieniu Ustawy 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wszelkie prawa autorskie przysługują swiatoze.pl. Dalsze rozpowszechnianie utworu możliwe tylko za zgodą redakcji.