Dzięki współpracy Indonezji z Australia Indonesia Center na Bali zidentyfikowano aż 657 potencjalnych miejsc, gdzie zbudować można elektrownie szczytowo-pompowe do magazynowania energii elektrycznej o całkowitej pojemności 2300 GWh. Taka ilość magazynów energii pozwala w pełni zasilić Bali ze źródeł odnawialnych.

Na świecie w sektorze OZE najlepiej sprawdza się fotowoltaika i energia wiatrowa. Te źródła dominują także w zestawieniach najczęściej instalowanych nowych mocy, zostawiając gaz i węgiel na, odpowiednio, trzecim i czwartym miejscu.

Fotowoltaika jest niedroga i doskonale się skaluje. Ilość światła słonecznego, jaka dociera do ziemi, jest na tyle duża, że w Indonezji wystarczyłoby pokryć 1% powierzchni lądu systemami PV, by zaspokoić całe zapotrzebowanie tego kraju na energię elektryczną. Około połowa z tych paneli znaleźć mogłaby się np. na dachach budynków.

Obecnie wykorzystanie OZE w tym kraju jest niewielkie, ale widoczny jest wykładniczy wzrost, podobnie jak w innych krajach tego regionu – Australii czy Chinach.

Z uwagi na położenie blisko równika nasłonecznienie nie zmienia się tam w ciągu roku – cały rok systemy PV mogłyby pracować z wysoką wydajnością. Dzięki redukcji cen samych systemów, są one konkurencyjne ekonomicznie względem nowych elektrowni gazowych czy węglowych.

Sieć energetyczna Australii i Indonezji jest podobnej wielkości. W tym pierwszym kraju nowe moce dołączane do sieci niemalże wyłącznie pochodzą z farm wiatrowych lub solarnych. Nie buduje się nowych elektrowni węglowych, a stare powoli wygasza. W tym roku w Australii dołączonych zostanie do sieci około 4,5 GW nowych mocy OZE. Szczytowe zapotrzebowanie na energię w tym kraju to około 35%.

Problematyczna w przypadku tych źródeł jest jednakże ich niestabilność. Wszystko zależy od pogody – siły wiatru i nasłonecznienia. Z uwagi na to ciężko jest osiągnąć 100% udział OZE w miksie energetycznym. Jest to jednak możliwe, ale koniecznie trzeba spełnić dwa warunki:

1. stworzyć magazyny energii w postaci elektrowni szczytowo-pompowych i systemy bateryjne,
2. połączyć wiele regionów kraju liniami wysokiego napięcia o dużej przepustowości.

Na rysunku powyżej widzimy obszary nadające się pod elektrownie szczytowo-pompowe. Kolorem czerwonym zaznaczono najbardziej obiecujące z nich.

Około 97% magazynów energii na świecie to elektrownie szczytowo-pompowe. Taki rodzaj przechowywania energii jest najtańszy. Większość tego typu systemów znajduje się w brzegach rzek, ale inne także mają swój potencjał, ponieważ nie ogranicza ich lokalizacja.

Magazyny energii zapewniające możliwość przejścia w 100% na OZE miałyby mniejsze zapotrzebowanie na wodę niż elektrownie gazowe i węglowe o porównywalnej mocy – zużywają one sporo wody do chłodzenia. Umożliwiałoby to elastyczniejsze umieszczenia magazynów energii i elektrowni wykorzystujących źródła odnawialne.

Elektrownie szczytowo-pompowe, znajdujące się poza rzekami, potrzebują akwenu o powierzchni około 100 ha do działania. Dostarczają one maksymalną moc przez od 5 do 25 godzin, zależnie od wielkości zbiornika.

Na mapie powyżej oznaczono 657 obszarów, gdzie zbudować można elektrownie szczytowo-pompowe. Wszystkie znajdują się poza rzekami. Na innych wyspach Indonezji potencjał do budowy tych magazynów jest podobny.

Każdy z zaznaczonych niebieską kropką obszarów może pozwolić na stworzenie elektrowni o pojemności od 1 GWh do 100 GWh. Szacuje się, że Indonezja potrzebuje magazynów na około 1000 GWh by być w pełni zasilana ze źródeł odnawialnych.

Więcej informacji na temat potencjału Bali w zakresie energetyki odnawialnej znajduje się na stronie projektu: http://re100.eng.anu.edu.au/research/re/for/indonesia.php

źródło: phys.org

Artykuł stanowi utwór w rozumieniu Ustawy 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wszelkie prawa autorskie przysługują swiatoze.pl. Dalsze rozpowszechnianie utworu możliwe tylko za zgodą redakcji.