Ochrona środowiska Wiewiórka szara wypiera w Europie rudą przy pomocy pasożytów 05 maja 2020 Ochrona środowiska Wiewiórka szara wypiera w Europie rudą przy pomocy pasożytów 05 maja 2020 Przeczytaj także Ekologia Czym jest budynek zeroemisyjny? Charakterystyka i przykłady Zeroemisyjny budynek cechuje się zerowym zużyciem energii netto. Oznacza to, że całkowita ilość zużywanej przez niego energii w skali roku równa się ilości energii odnawialnej wytworzonej w danym miejscu. Jakie rozwiązania stosowane są w zeroemisyjnych budynkach? Artykuł sponsorowany Ochrona środowiska Prognozowanie pogody z wykorzystaniem sztucznej inteligencji Lipiec 2023 okazał się rekordowy, jeśli chodzi o średnią globalną temperaturę. Poza wysokimi temperaturami, doświadczyliśmy też innych ekstremalnych zjawisk pogodowych. Pożary, huragany, susze wywołały wiele zniszczeń. W przygotowaniu do zmierzenia się z żywiołem może pomóc wczesne przewidywanie pogody. Huawei Cloud udostępnia za darmo system, który przygotowuje prognozę w kilka sekund. Artykuł sponsorowany Populacjom rudej wiewiórki pospolitej w niektórych europejskich krajach zagraża inwazyjny kuzyn pochodzący z Ameryki Północnej – wiewiórka szara. Przenosi pasożyty, które obniżają aktywność rodzimych gryzoni. Wiewiórka szara (Sciurus carolinensis) z powodzeniem zadomowiła się w Wielkiej Brytanii i we Włoszech. Jej liczebność stale rośnie, co z kolei ma negatywny wpływ na populację europejskiej wiewiórki pospolitej (Sciurus vulgaris). Mniejsza aktywność i stres wiewiórek pospolitych Zespół naukowców z uniwersytetów we Włoszech i Belgii odkrył czynnik, który pomaga inwazyjnym wiewiórkom szarym „zwalczać” rodzime gryzonie. To pasożytujący w jej jelitach Strongyloides robustus, należący do nicieni. Rude wiewiórki, które zarażą się nim, są mniej aktywne. W dodatku inne, niedawno przeprowadzone badania wykazały, że obecność szarych wiewiórek powoduje u nich wzrost stężenia hormonów stresu (glikokortykoidów). Połączenie obu niekorzystnych czynników może pogarszać rozwój i reprodukcję wiewiórek rudych, a nawet zagraża ich życiu. Długofalowym efektem może być wymarcie całej populacji. Wiewiórka szara została sprowadzona do Europy z Ameryki Północnej pod koniec XIX wieku. Gatunek w przeciwieństwie do wiewiórki rodzimej wyrządza szkody w drzewostanie, gdyż przy niedoborze pokarmu podgryza u drzew korę i głębiej położone tkanki. To z kolei osłabia rośliny, otwiera furtkę patogenom i szkodnikom. Badania opublikowano w „Journal of Animal Ecology”. Źródło: naukawpolsce.pap.pl Artykuł stanowi utwór w rozumieniu Ustawy 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wszelkie prawa autorskie przysługują swiatoze.pl. Dalsze rozpowszechnianie utworu możliwe tylko za zgodą redakcji.